Page 63 - turkce

içerir ve uygun olduğu durumlarda teknik, kültürel, sosyal, ekonomik ve çevresel faktörleri

dikkate alır. Kaynak geri kazanımı, bu stratejinin kritik bir parçasıdır [54, 56]. Güncel kentsel
organik atık geri dönüşüm uygulamaları şunları içerir:

➢ Sebze pazarları, restoranlar ve otellerden taze atıkların kentsel hayvan yetiştiriciliği için

yem olarak kullanımı,
➢ Katı atıkların doğrudan toprak ile ilişkilendirilmesi,

➢ Tarımsal arazilerde gübre olarak kullanılmak üzere eski atık depolama alanlarının

madenciliği,
➢ Tavuk/domuz ve inek gübresi gibi hayvan gübrelerinin uygulanması,

➢ İnsan dışkısı veya biyolojik katıların doğrudan toprağa uygulanması,
➢ Katı atıkların düzenli kompostlanması veya hayvan gübresi veya insan dışkısı ile

birlikte kompostlanması.

Hangi yöntem kullanılırsa kullanılsın, mikrobiyal ayrışma süreci, toprak iyileştirme ve bitki
büyümesi için organik atıkta bulunan yararlı besinleri serbest bırakır. Kompostlama, organik

atık malzemelerinin (bakteri, tek hücreli organizmalar, mantar ve omurgasızlar gibi
mikroorganizmalar aracılığıyla) kompost adı verilen değerli bir kaynağa ayrıştırılması veya

bozundurulması işlemidir. Kompostlama, kentsel alanlarda farklı ölçeklerde (büyük, orta,

küçük), çeşitli kişi veya kuruluşlar (belediyeler, STK'lar, topluluklar, bireyler) tarafından ve
farklı amaçlarla (bahçecilik, peyzaj, tarım) yapılmaktadır. 1970'lerde, özellikle büyük ölçekli

merkezi gübreleme ön plana çıktı. Ancak bu yöntem başarılı olmamıştır. Organik atıkların
merkezi olarak yönetilen alanlara toplanması ve taşınması maliyetli, zaman alıcı ve enerji

yoğun bir işlemdir; bu süreçler ayrıca fosil yakıt girdilerine bağımlıdır, ki bu yakıt girdilerinin
devamını sağlamak için genellikle büyük ölçüde sübvanse edilmesi ekonomik verimliliği

makro düzeyde artırmaktadır.

Bağış yapan ajanslardan fon alındığında, bu tür fonlarla birlikte gelen koşullar genellikle iyi

uygulamaları engelleyici bir rol oynamaktadır. Gelişmekte olan ülkelerde, finansal analiz,
kompost tesislerinin mühendislik tasarımı ve taşıma programı modellemesi gibi teknolojik bilgi

birikimi oldukça sınırlıdır. Ayrıca, kompostlama süreçlerinin ve ekipmanlarının gelişmiş
ülkelerden teknoloji transferi geçmişte yerel kısıtlamalar göz önüne alınmaksızın

yapıldığından, transfer edilen teknolojiler genellikle alıcı ülkede uygulanabilir olmamaktadır.

Ayrıca, arz-talep analizine dayalı kapsamlı bir şekilde planlanmış kompostlama istasyonları
yaygın değildir. Aslında, birçok gelişmekte olan ülkedeki atık yönetim otoritelerinin geri

55